๏กลางรัตนโกสินทร์ศก
สมัยฉ่ำชาดกอัยแสนหวาน
เจตน์จำนงทรงจำตามตำนาน
ร่ำพงศาวดารดาริกา
๏บาดแผลกลางประวัติศาสตร์มันบาดร้าว
ไม่ว่าดินดวงดาวหรือดอกหญ้า
ข้อเท็จจริงบันทึกเศร้าเคล้าน้ำตา
ปริ่มปริ่มปทานายถากรรม
๏ไม่เคยเห็นเช่นฉันก็ทันเห็น
เจ็บปวดทุกประเด็นอันเหยียบย่ำ
ใจไม่อาจจับต้องการจองจำ
แค้นในความริยำริย่ำยุค
พริบตาเมืองมลายแหละหายวับ
คนตายตาไม่หลับถูกปรับปลุก
วรรณกรรมเขียนกรอกกันนอกคุก
ประวัติศาสตร์ถูกซุกให้ซึมซับ
หลังสูญสิ้นกลิ่นอายสลายออก
มหานครตามใบบอกก็แตกดับ
ทรงจำจึงทยอยลงย่อยยับ
ทุกขณะกระพริบรับเริ่มมืดพลบ
๏ไม่เคยเห็นเช่นฉันก็ทันเห็น
ซึ่งผู้ตายทั้งเห็น,ผู้เป็นศพ
เขาเหยียบย่างความข้องขัดอย่างบัดซบ
หลังความรักอพยพและอ่อนล้า
๏ฉันปิดหนังสือประวัติศาสตร์ที่บาดลึก
ท่ามกลางความรู้สึกฉาบทาหน้า
อารยะองอาจมันบาดตา
กลิ่นคาวเลือดตันหาคละคลุ้งโชย๚ะ๛
ว ฒ น.
2 มิถุนายน 2552
วันอังคารที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2552
๏ ไม่เคยเห็นเช่นฉันก็ทันเห็น ๚ะ๛
...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น