วันจันทร์ที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2553

๏ พิศบาดแผล ๚ะ๛

...

๏ ระหว่างความแตกต่างของความรัก
จะรู้จัก,ไม่รู้จักก็หวั่นไหว
ยิ่งเข้าใกล้ช่องว่างยิ่งห่างไกล
บาดแผลแห่งหัวใจยิ่งบอบช้ำ

๏ เขาผู้ขีดเขียนกฎอันเกรี้ยวกราด
กรีดรู้สึกให้หวั่นหวาดแหละร้องร่ำ
เอาอัตตาห้อมล้อมเหนี่ยวน้อมนำ
ไล่ต้อนชะตากรรมประชากร

๏ กี่หยดเลือดหลั่งนองหลังท้องถนน
คราบน้ำตาปะปนคนปลิ้นปล้อน
ข้นเจ็บแค้น,เขาสุมไฟใส่นาคร
แบ่งชนชั้น-ฐานันดรเป็นธรรมดา

๏ นี่คือความแตกต่างระหว่างรัก
จากรู้จัก,ไม่รู้จัก--เผชิญหน้า
ไม่แจ้งชัดก็แจ้งชัดแล้วศรัทธา
หรือหลีกเร้นกาลเวลาแห่งวันคืน ?

๏ ความสูงสุดเจรจาความตกต่ำ
ซากปรักรอยเงื่อนงำก็ตกตื่น
ที่แล้วมาใครโถมใส่แรงไฟฟืน
ใครผู้เหนี่ยวไกปืนยิงประชาชน ?

๏ ระหว่างความแตกต่างของความรัก
รู้จัก,ไม่รู้จักก็จักปล้น
เพียงอำนาจได้ครอบครองเป็นของตน
บังลังก์แห่งชั้นชนห้ามเปลี่ยนแปร

๏ กี่หยดเลือดหลั่งนองหลังท้องถนน
ตายไปเถิดอย่าทนพิษบาดแผล
รู้เสียมั่งช่างมันฉันไม่แคร์
เสียงต่อต้านมันก็แค่คนหยิบมือ ๚ะ๛

________

ไม่ว่าอีกกี่วาทกรรมจอมปลอมในบ้านเมืองนี้ที่จะไหลหลั่งออกมาจากเรียวปากของบางชนชั้น...
จะด้วยเตือน ขู่ หรือปลอบก็ตามแต่

สัมพันธ์ในรักที่เคยมีให้กันมาก่อนมันได้สะบั้นลงนานแล้ว
ป่วยการที่จะยื้อยุด ป่วยการที่จะเหนี่ยวรั้ง

เพราะโลกทัศน์ในสังคมนี้มันได้เปิดกว้าง ถึงกว้างที่สุด ภาพความขัดแย้ง
รอยต่อและบาดแผลแห่งประวัติศาสตร์ถูกยึดโยงไว้ด้วยมืออันชราภาพลงทุกวัน

ความเปลี่ยนแปลงกำลังรุกคืบคลาน
โปรดจงเสพสังวาสกันเสียให้พอ

หมายเหตุ
พงศาวดารเรื่องนี้ได้สอนให้รู้ว่า อาหารฝรั่งเศสไม่ได้มีไว้วางบนจานโอทอป


ว ฒ น
21 ม.ค. 53
http://www.prachataiwebboard.com/webboard/id/16202

ไม่มีความคิดเห็น: