๏ ไม่ยินคำร้องขอจากผู้ทรยศ ๚ะ๛

...

๏วันที่ความถูกต้องถูกร้องขอ
ยุคสมัยผู้เฝ้ารอรักร่ำหา
ระยะทางของคำถามความเมตตา
ประทับรอยเท้าคุณดาได้ดุ่มเดิน


๏ ย่ำรอยยุติธรรมยิ่งย่ำหาย
หลุมหล่มความเปล่าดายดูตื้นเขิน
ติดกับดักต่อมรับรู้ท่านผู้เจริญ
ร่วมประเมินกฎจารีตมากีดกัน


๏ เขาตีตรวนความคิดขังติดคุก
บังคับให้จมทุกข์เท่าคัดสรร
หัวใจเจ้าเป็นโจทก์ลงโทษทัณฑ์
ขังรู้สึกนับพันพฤติกรรม


๏ คุณดารณี ..
ณ โลกไม่ปรารถนาดีต่อเบื้องต่ำ
พันธนาการรัดร้อยทุกถ้อยคำ
เพื่อเพียงให้หลาบจำรอยจารึก


๏ วันนี้หมิ่น พรุ่งนี้ก็หมิ่น ฯลฯ
สุ้มเสียงใดจักได้ยินความรู้สึก
สำนึกนำเหยียบย่ำจิตสำนึก
สำลักโลกร้าวลึกท้อรันทด


๏ เบื้องหลังความเจ็บแปลบอันปวดปร่า
มหานครการแหกตาก็ปรากฎ
ไม่ยินคำร้องขอจากผู้ทรยศ
เถอะก้มหน้ารับความคดที่คืบรุก


๏ คุณดารณี ..
ต่อเบื้องหน้าประเพณีเขายังมีสุข
ทุกกฎเกณฑ์กลับกลอกการซอกซุก
เขาฝังกลบคาคุกทุกคืบคิด ๚ะ๛



________

วฒน.
27 กย 52
http://www.prachataiwebboard.com/webboard/wbtopic2.php?id=840700


เมื่อยุติธรรมมีข้อยุติอย่างชัดแจ้ง..
ผมเฝ้ามองอาชญากรในเมืองที่มากปรารถนา ทั้งทางภาพข่าวต่างๆ ทั้งทางหน้าหนั้งสือพิมพ์ วิทยุโทรทัศน์
ปล้น ชิงวิ่งราว ฆ่า ข่มขืน ฯลฯ
จะโดยเจตนาหรือไม่? จะไร้เหตุผลหรือไม่ ?
ความเลวทรามต่ำช้าก็ตกเป็นจำเลย


มนุษย์ชั่วคนนั้นฆ่าหั่นศพติดคุก ๘ ปี
มนุษย์เลวคนนั้นฆ่าข่มขืนนักศึกษาติดคุก ๖ ปี
มนุษย์อาจารย์ทรามๆคนนั้นฆ่าภรรยาตัวเองได้ละเว้นโทษ ตามช่องกฎหมาย
ฯลฯ

ผมเฝ้าอ่านถ้อยคำพิพากษาย้ำๆอยู่อย่างนั้น
และอย่างนั้น และอย่างเนิ่นนานในรู้สึกนั้น


ไม่ยินคำร้องขอจากผู้ทรยศ
ไม่ยินคำร้องขอจากผู้ทรยศ
ไม่ยินคำร้องขอจากผู้ทรยศ


ก็เออสิวะ !