วันพฤหัสบดีที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2551

๏ เสียเจ้าราวโล้มโนล้ม๚ะ๛

...
๏ เสวนาทั้งมรรคาสมาถก
มิดื่นดกเท่าปรางค์รัตน์ปราสาทส่ำ
โอ้มนุษย์สุดถวิลศิลปกรรม
เมาโลกจนริยำอธรรมสะท้าน

๏ อารักเอยมิแลเห็นแม้เส้นหญ้า
รัตนโกสิทร์ซาแล้วสสาร
สุนทรีกระแทกท้าทุกสาธารณ์
ทุกข์นานัปการทุดร่านทึ้ง

๏ ราคะสูงสุดหล้าเทียมผาเศวต
วิปโยคแอภพรีเชษฐ์จนบวมฉึ่ง
เอยอัตตาอัตตผูกกระดึง
ลมพระพายผาดผึงถึงนิพพาน

๏ แค่สิ้นแสงสุริยาอย่างสาหัส
โลกร้อนระบอนระบัด ณ พัสถาน
นฤมิตปรารถนาอุบปาทาน
จึ่งแจ้งจินตนาการแล้วหัวใจ

๏ ยิ่งยากยิ่งยื้อยุดพิสุทธิ์ศิลป์
ส่ำวิญญาณย่อมยังยินดีไฉน
อโยธยาล่มแล้วก็แล้วไป
บทกวีซีไรท์มีราคา

๏ พิสุทธิ์แห่งมรรคามหาสมัย
สองดวงตาแลวูบไหวในคุณค่า
อำไพพุทธิพงศ์องค์อินทรา
นิพพานข้างโซดาเถอะนิพพาน

๏ เจ็บใจจริตมนุษย์สุดทั้งโลก
ชะลืมตักน้ำชะโงกส่องสังขาร
อาดูรพูนสะพรั่งเสียตั้งนาน
โถทุนนิยมสามานย์อนิจจา

๏ โอ้ทิพย์วิมานทองที่ปองปักษ์ ฯ
โอ้พระมหาชะนักท่านนักหนา
โอ้จักรวาลในตะหวักนั่นหักคา
โอ้เจ้าดวงดาริกาจะก่อการ

๏ ฤๅรู้สึกพึ่งจักโศกโลกสลาย
อัตตาหิถึงได้ส่ายมหาศาล
ลมหายใจผ่าวแผ่วแววตระการ
กระวีวานเฉลาฉลักซึ่งมรรคา

๏ เสียเจ้าราวโล้มโนล้ม
มุ่งปรารถนาระทมละก็กล้า !
มิหวังแม้กระทั่งกลับนั่งคา
ซบหน้ากับก้อนขื่นกลืนน้ำลาย ๚ะ๛

>โดย วฒน

เชิญเข้าไปชื่นชม เซียนกลอนทั้งหลายได้
http://www.prachatai.com/webboard2/viewtopic.php?f=3&t=7251&sid=4601d6ca6f7802a295a17b3ba9e6385f

ไม่มีความคิดเห็น: