...
๏ เจ้านกน้อย...
บินไปเถอะเมฆคล้อยโพ้นขอบฟ้า
ไม่ต้องเอ่ยหรือร่ำคำอำลา
ทุกปรารถนาในโลกอันโศกตรม
๏ เก็บฝันที่ฝันใฝ่...
เกาะกุมเกี่ยวจากหัวใจเจ้าสั่งสม
ฝากทุกทุกความหมายกับสายลม
ทุกนาทีระทมทรงจำนั้น
๏ มีพบก็มีพราก...
เพียงปลุกความลำบากเพื่อปลอบขวัญ
เมือง,ความอ่อนไหวใต้ดวงตะวัน
ภาระมอบแก่กันวันเวลา
๏ หลับเถิดหลับให้สบายในเพิงพัก
ทุกฤดูกาลรักจักเพรียกหา
ท่ามกลางหมู่ดาวหนาวน้ำตา
จักปลอบขวัญด้วยเจตนาจรรยาบรรณ
๏ เจ้านกน้อย...
ณ โค้งรุ้งถักร้อยเรียงทอฝัน
กลางเส้นทางวาดหวังระหว่างกัน
รักมอบความมุ่งมั่นให้เจ้าเสมอ ๚ะ๛
_______
ผมได้ข่าวการเสียชีวิตมาหลายวันแล้ว
แต่ไม่มีโอกาสเขียนถึง ไม่มีแม้แต่โอกาสที่ไปเยี่ยม-เคารพ
แต่นั่นเป็นเพียงโอกาสของร่างกายมิใช่หัวใจ
ตัวอักษรน้อยนิดอาจทดแทนการเสียสละอันยิ่งใหญ่ไม่ได้
แต่ทุกตัวอักษรก็ขอตอบแทนอย่างเต็มหัวใจ เต็มความรู้สึก
ผมไม่รู้จักเธอทั้งสอง มีโอกาสรู้จักก็ต่อเมื่อไม่มีโอกาสได้ทักทายกันเสียแล้ว.....
มีเพียงคุณบุหลันแรมผู้รอดชีวิตที่ผมเคยได้เห็นชื่อผ่านตามาบ้าง
แต่ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือไม่แล้วก็ตาม...
ท่ามกลางหมู่ดาวหนาวน้ำตา
จักปลอบขวัญด้วยเจตนาจรรยาบรรณ
....
แด่สุพิศ ศรีเจริญ และสลักจิต แสงเมือง
ว ฒ น.
17 มี.ค. 53
http://www.prachataiwebboard.com/webboard/id/21963
...
สวัสดีครับมิตรและมิตร
บทกลอนบทหนึ่งกล่าวว่า...
And how many drops of tears will take us
Before we know this can be courageous ?
สักกี่หยดน้ำตาอันหยาดเย็น
จึงจักเห็นน้ำใจกันและกัน
...................
ไม่รู้ว่ามีกี่ชีวิตต่อกี่ชีวิตที่เสียสละแล้วได้ลับหายตายจากโลกนี้ไป
ต่างกรรมต่างวาระ ต่างคนต่างหน้าที่ ฯลฯ
ไม่มีมากกว่า-น้อยกว่า...
บนถนนอุดมการณ์ ถือว่าเราเป็นคนคุ้นเคย
บนถนนมิตรภาพ ถือว่าเราได้รู้จักกันแล้ว
ก็เท่านี้ครับ
เส้นทางประชาธิปไตยยังมีนักสู้อีกมากมายเกินกว่าจะกล่าวถึงได้หมด
พวกเขาเอาร่างทอดเป็นทางให้เราเดินมาจนถึงทุกวันนี้
ไม่เคารพอดีต ขอเพียงให้เคารพปัจจุบัน
" ทุกจังหวะชีวิตบนท้องถนน
จากสว่างจนมืดมนสุดทางฝัน
วิญญาณจงสถิตนิจนิรันดร์
ถักทอปรารถนาอันอบอุ่นไอ
เพื่อนฉัน....
สุดทางฝันแล้วจะดั้นด้นไปไหน
แม้ว่าโลกอ้างอ้างหนทางไกล
รักมิจรจากหัวใจไปไหนเลย "
แด่โลกที่ผู้คนมักพูดถึงแต่เรื่องของตัวเองใบนี้
วันพุธที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น