๏ ในความงามและความง่าย ๚ะ๛

...

๏ และแล้วความงามง่าย
ติดกับดักความหมายอยู่ปลายฝัน
ขณะเมืองความโฉดเขาโจษจัน
นั่นผู้นิ่งเงียบงันและนึกคิด

๏ เสรีภาพต้องเลือกข้าง ?
ศิลปะปล่อยวางความถูก-ผิด ?
จากกลางวันจนค่ำคืนฟ้ามืดมิด
โลกใบน้อยใบนิดก็เท่านี้

๏ ศิลปินจุ่มพู่กันระบายเหลือง
เลอะรุกล้ำเปลืองไปทุกสี
จินตนาการฉาบฉวยสดสวยดี
แสงดูมีบารมีบนผืนผ้าใบ

๏ ในงามง่ายยิ่งงามง่าย
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ใช่เรื่องใหญ่
สสารสูญหายสลายไป
ก็แค่วาดเพิ่มขึ้นใหม่ให้เรื้องเรือง

๏ รู้หลบหลีกโลกอีกซีกปลีกวิเวก
เอาจิตเป็นปัจเจกใจปลดเปลื้อง
ใครจะนั่งบังลังก์,ใครนั่งเมือง ?
ป่วยการรู้สิ้นเปลืองปรารถนา

๏ อัตตาปลายพู่กันวาดฝันอยู่
อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยหรูตั้งตรงหน้า
เสรีภาพเหลืองเข้มสวยเต็มตา
ขอบเขตขั้นมรรคาของนักคิด

๏ เสรีภาพไม่ต้องเลือกข้าง
ศิลปะปล่อยวางความถูก-ผิด
จากกลางวันจนค่ำคืนฟ้ามืดมิด
โลกใบน้อยใบนิดก็เท่านั้น

๏ ก่อนเติมแต้มฝูงนกพิราบให้บินผ่าน
ลายเส้นเสรีภาพแตกพล่านสุดปลายฝัน
ปลดโซ่ตรวนความโฉด--การโจษจัน
ตวัดปลายพู่กันสองสามครั้ง

๏ และแล้วความงามง่าย
สนนราคาความหมายก็สุกปลั่ง
เศรษฐกิจ,กฎหมาย,เมืองใกล้พัง
จับจินตนาการผืนใหม่ตั้งแหละนั่งคิด

________

๏ เฮ้ย!เมืองนี้ เฮ้ย!เมืองนี้
ห้ามตะโกนใส่ความบัดสีว่ามีสิทธิ์
อย่าถาม เถอะ! อย่าถามถึงความคิด
ยิ่งศิลปะยืนยาวชีวิตยิ่งระฟ้า ...

๏ เพียงตวัดปลายพู่กันสามสี่ครั้ง
ไอ้ที่เมลืองมลัง ก็มลังกว่า ..
รักหยอกล้อต่อโลก,โชคชะตา
หัวใจมันสมบูรณามานานแล้ว

หัวใจมันสมบูรณามานานแล้ว

หัวใจมันสมบูรณามานานแล้ว

หัวใจมันสมบูรณามานานแล้ว

หัวใจมันสมบูรณามานานแล้ว

ว ฒ น
18 พ.ย. 52
http://www.prachataiwebboard.com/webboard/id/3749

ไม่รู้ว่าสัญญาณพิเศษมันพิเศษขนาดไหน มันถึงเกาะกุมความเป็นไปในบ้านเมืองเราได้มากขนาดนี้
โลกในมุมที่ลับหลังจะฉาบฉายจินตนาการเช่นใดไม่สำคัญ
แต่ในมุมตกกระทบที่สะท้อนลงผืนแผ่นดินตรงหน้าคือความบัดซบและเหลวแหลก
เป็นบัดซบและเหลวแหลกที่สังคมส่วนใหญ่ต้องก้มหน้ายอมรับ

ต้องก้มหน้ายอมรับต่อความผิดปกติและวิปริตของสามัญสำนึก

นี่ไม่ใช่ความงามง่ายแบบอย่างไทยไทยหรอกหรือ ?
นี่ไม่ใช่วัฒนธรรมองค์กรที่สะท้อนผ่านจารีตจากรักที่ลุ่มหลงหรอกหรือ ?
ประเทศมันถึงตกต่ำลงได้ขนาดนี้

ยิ่งอ่านพงศาวดารยิ่งสะอิดสะเอียนในความเป็นอารยะ
ยิ่งสะอิดสะเอียนความเป็นอารยะเท่าใด ก็ยิ่งสะอิดสะเอียนลำดับชั้นมากเท่านั้น

เปล่าเลยกฎทุกกฎ ไม่เคยผิด
ตัวอักษรทุกตัวทำหน้าที่ของมันอย่างตรงไปตรงมา
ความเหนือมนุษย์ต่างหากที่ทำให้ยิ่งมองไม่เห็นหัวมนุษย์

ไม่ได้หมายไปไกลถึงคนที่อยู่นอกโลก
แต่หมายถึงมนุษย์หน้าเหลืองที่ตีนลอยอยู่บนโลกใบนี้ และเมืองนี้

อย่าเที่ยวได้สั่งให้ใครต่อใครพึงสละอารยะเพื่อรักษาชีวิต
แม้แต่ชีวิตเดียว