วันอังคารที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2552

๏ อารมณ์อันร่านทุรน ๚ะ

...

๏ เกินสามัญมนุษย์อันสุดกู่

การสะกดจิตหมู่ก็หลอกหลอน

ประกายก่อปรัชญามหานคร

ไม่เคยรอดสันดอนเลยสักครั้ง



๏ วันนี้ยังเวียนวนเหมือนคนบ้า

อุตริอัตตาอวดโอหัง

อารมณ์ร่วมกำหนัดญัตติพัง

สร้างสังคมสังคังอันเส็งเคร็ง



๏ เจ้านกน้อยในไร่ที่ไร้ส้ม

ร่วมหัวปล้นสะดมอย่างอวดเก่ง

จรรยาบรรณหะหาข้าแลเอ็ง

รายได้ดอกเบี้ยเบ่งบานคับแบ้งค์



๏ กระนั้นแมลงวันไม่ตอมแมลงวัน

โลกเหม็นกันและกัน,หวานคนแร้ง

ร่างหมาเน่าลอยน้ำไหลตามแรง

ปลาใต้น้ำตอดแย่งอยู่ใต้น้ำ


๏ จารจดถึงผู้เสพ,จงสันโดษ

อย่าได้โอยอย่าได้โอดสารระส่ำ

ปลาใหญ่ยังมั่นคงในกงกรรม

ปลาเล็กรีบว่ายจ้ำตามกรรมเกณฑ์



๏ รางวัลจากสมาคมผู้สื่อข่าว

วัฏจักรด้วยตาเปล่ามองไม่เห็น

บาทดอลลาร์ปอนด์เซ็นต์เพนนีเยน

อุดมด้วยกรรมเวรตลอดการณ์

๏ กระนั้นแมลงวันก็ไม่ตอมแมลงวัน

มหานครตกมันมาตรฐาน

จรรยาบรรณตูมเต่งและเบ่งบาน

พฤติกรรมแตกพานเต็มจานพูน ๚ะ๛



_____________________



ประวัติศาสตร์ของประเทศจงเลือกวันหยุดสามัญประจำปีให้กับประชาชนเพื่อเข้าสักการะแพนด้าอย่างพร้อมเพรียง

อารมณ์ติดสัตว์ก่อขึ้นด้วยเหตุผลใดใดก็แล้วแต่ ...
เมืองก็ไม่น่าที่จะร่านทุรนขนาดนี้

เราต้องไม่ลืมวันตาสว่างแห่งชาติ เราต้องตั้งตารอและคอยภาพยนตร์แห่งชาติที่สร้างโดยตั้ว ศรัณยู ... ฯลฯ

กระนั้นวันนี้เรามีภาพข่าวแห่งชาติ ที่เต็มไปด้วยอารมณ์อันละเมียด โดยมีนายกวีไกรแสดงนำ
หรือเพราะสังคมเราถูกหล่อหลอมไปด้วยสภาวะศรัทธาอันแรงกล้าจากมโนคติ
ที่เติมแต่งกันมาอย่างแหลกละเอียดตั้งแต่ฝรั่งยังเป็นเมืองขึ้นแห่งสยาม
นี่คือการตบรางวัลให้กับสังคมชิ้นใหญ่ สื่อกลายเป็นมือที่มองเห็น สื่อกลายเป็นมือที่ถูกหยิบยืม
ใครไม่เจ็บก็เรื่องของใคร ?

และไม่ว่าใครค้นพบเราหรือไม่ก็ตามแต่ เราไม่เคยค้นพบตัวเราเองเลย ..
เมืองที่เต็มไปด้วยกระแสที่ยากฟันฝ่า

เมืองที่ปีหนึ่งเป็นวันสำคัญ ถัดมาอีกเพียงปีเดียวเป็นวันธรรมดา
แล้วเอาอุปกรณ์การเฉลิมฉลองไปซุกไว้ซอกหลืบไหน ?

ด้วยปากกาประวัติศาสตร์ที่กำที่ถืออยู่เพียงฝ่ายเดียว
อุตริจะเขียนอะไรก็เขียนเอา

ไม่อยากจะคิดว่ายางลบประวัติศาสตร์
กับไม้บรรทัดประวัติสาสตร์จะมีประโยชน์อันใดบนโลกใบนี้
เมื่อหลุดออกจากเส้นรุ้งเส้นแวงที่พาดผ่านประเทศ ประวัติศาสตร์ก็เปลี่ยนหน้าทันที


กระนั้น ถึงจะรังเกียจเยี่ยงไร ...
ผมก็ยังหวังให้วันแพนด้าแห่งชาติเป็นวันหยุดที่เราได้ร่วมรำลึกถึงการยัดเยียความเป็นพ่อเป็นแม่ให้กับลูกมันอย่างฝืนธรรมชาติ

* เขียนด้วยอัตตาที่พลุ่งพล่านเนื่องเพราะชื่อที่ส่งประกวดตกรอบตั้งแต่ไก่โห่


สวัสดีทุกท่านครับ

ไม่มีความคิดเห็น: