๏ กาลครั้งหนึ่ง ณ หมู่บ้านแร้งซ้ำซาก ๚ะ๛

..
๏ โลกระหว่างเส้นทางระหองระแหง
ย่างเข้าสู่ถิ่นแร้งอันสำส่อน
ลาจากความทรงจำระยำบอน
ร่างกายโรยอ่อน,ละล้าละลัง

๏ หนีจากเมืองบอดบ้าอาละวาด
ค่ำคืนคงอาฆาตคนคลุ้มคลั่ง
หอบเอาความว้าเหว่ร่อนเร่รัง
แหวกจากคุกคุมขังความหวังวาย

๏ ตื่นใบไม่ตระหนกนกผกผิน
แว่วเสียงฟังได้ยินแล้วแว่วหาย
เสียงเรียกจากล่มจมถึงงมงาย
ไม่มีเพลงความหมายผู้พ่ายพลั้ง

๏ เอนหลังพิงซากสุมยังมุมตึก
ใจเร่าร้อนระลึกอันล้นหลั่ง
เกะกะกาฝากกกรกรุงรัง
หลังนครแห่งเกลียดชังผู้มีชัย

๏ ประชาชนเพียงหมาเน่าที่ลอยน้ำ
ฝูงแร้งรุมขย้ำเหยื่อคำใหญ่
ฝ่ายใต้ปลาคอยตอดลอดรูไช
โศกเหนือความเป็นไปสัจธรรม

๏ ล้วนแล้วกี่ซากศพกองกลบร่าง
บนถนนความไร้ยางเกลื่อนรอยย่ำ
สิทธิ์เพียงผู้ร่านเหลิงเริงระบำ
ที่เต็มความเต็มคำและตำตา

๏ ผ่านแผ่วเพลงไห้ห่มเพียงลมหวน
กลิ่นคาวจะอบอวลถึงวันหน้า
ไม่มีเงาวูบไหวในแววตา
ในเส้นทางมรรคาที่ควรเดิน ๚ะ๛

วฒน 10 พย 51
http://www.prachatai.com/webboard/wbtopic.php?id=743232